Koyuverdi yapraklarım.
Şimdilerde değil sert rüzgarda, birinin nefesinde bile yıkılacak
kadar güçsüzüm.
Evladını, daha dal vermemiş gönül fidanını toprağa vermiş ve her geçen mevsim
acıyı hasat eden bir anneyim.
İpek sokağında döktüm yapraklarımı. Eskişehir'den İzmir'e kadar bir
yaprağım kaldı bu dalda.
O da kendi canım. Yansam da kavrulsam da hatta can çekişsem de yaşıyorum.
Arkama bakarak yürümek benim hayatım. Bir romanda okumuştum:
"Herkesin gökku ...