Çaresizliğin tuzaklarına düşemeyiz. Her zaman bir umut ışığı belirebileceği ihtimalinden değil, en zor anlarımızda, en kimsesiz anlarımızda, en çaresiz anlarımızda, mutlak bir yalnızlıkta ve yoklukta Ondan başka kimse olmadığını bildiğimizden. Hani canımız yandığında Anam dediğimiz gibi. Ya da büyük bir sarsıntıda ellerimizi gökyüzüne gayri-ihtiyari açarak, hiçbir şey söylemeye bile cesaret bulamadan, öylece kaldığımız gibi
***
Her şeyden vazgeçebiliriz ama Onun var olduğundan, ...