İnsan, her mevsim sözcüklerin dünyasına sığınmıştır. Çünkü sözcükler; dünya bilmecesinin anahtarı, yürek yangınının merhemi, gönülden geçenlerin aynasıdır.
Aynada suretimiz kaybolmasın diye yazarız çoğu zaman. Biliriz ki söz uçsa da yazı ebedî kalacak olandır. Hem ruhumuz; aynaya yansıtabildiklerimiz kadarıyla teskin olur çoğu zaman. Ve yine biliriz ki “İnsan, evrende gövdesi kadar değil yüreği kadar yer kaplar.” Belki de bundandır yüreğimizin sesini sözcüklere dökmek isteyişimiz. Bundand ...